روضه مفهوم بسیار بالایی در فرهنگ سیاسی شیعه دارد. می توان روضه را بعنوان مهم ترین کانال اجتماعی برای انتقال مفاهیم عالی شیعه و آموزه های دینی در میان مردم در طول قرن های گذشته نام برد.
منبرهایی که در مقدمه روضه شکل گرفته و مسائل دینی و سیاسی و اجتماعی در طول سالیان سال به مردم منتقل شده بسترساز شکل گیری یک فرهنگ حماسی بنام فرهنگ حسینی در میان شیعیان شده است.
هرچند از بدو گسترش این امر مقدس در میان مردم دیدگاه های متفاوتی در مورد محتوی روضه و منبر روضه وجود داشته است اما یک دوقطبی مهم بین طرفدادران روضه سیاسی و روضه غیر سیاسی نیز ساری و جاری بوده است.
البته مرور زمان و اموزه های رهبر معظم انقلاب به خوبی نشان داد که محتوی روضه اگر سیاسی نباشد چندان سازنده نبوده و از نوعی بی خاصیتی رنج خواهد برد. اما نکته اینجاست که شاخص سلامت محتوی روضه سیاسی چیست؟
متاسفانه در برخی از روضه خوان و مداحان محترم با ورود به مسائل جزء و ریز سیاسی دست به تشبیه سازی های تاریخی می زنند که اغلب حاوی افترا و توهین به مسئولین قانونی و رسمی مملکت است.
در برخی از مراسمات مذهبی مداحان عزیز با اشاره به شمرهای زمان و لزوم شناخت مصادیق اموزین آن ، به صورت تلویحی برخی از مسئولین کشوری مانند ریاست جمهوری را نیز به شمر و یا در تمثیلی دیگر به ابوموسی عشری تشبیه می نمایند.
البته کسی که این مساله را مطرح می کند کار خود را روشنگری می داند و احتمالا تحت تاثیر عصبیت های مذهبی این کار را انجام می دهد اما براستی باید مجددا پرسید مصداق محتوی سیاسی پرمغزی که رهبر انقلاب در منویات خود در مورد روضه ها تاکید می نمایند چیست؟
دو نوع کار سیاسیرهبری معظم بارها تذکر داده اند که کارسیاسی را می توان دو نوع قلمداد نمود.
1-کار سیاسی به معنای اینکه از حاکمیت دینی جامعه حمایت کرد و در موضوعات کلان دنبال روشنگری بود. مثلا شناساندن چهره استکبار جهانی و یا اینکه انتقاد از اشرافیگری در داخل و..
2-سیاسی کاری به معنای حزبی و خطی و جناحی عمل کردن.
در بسیاری از موراد نیز لازم نیست فرد لزوما داخل حزبی باشد اما احتمالا موضع گیری ها او در این دسته بندی های مشخصا جای می گیرد. . تبلیغ برخی از چهره های سیاسی در منابر و اغاز روضه ها نیز می تواند جزوی از این مصادیق باشد.
بهر حال آنچه مهم است عظمت این دربار و دستگاه عزاداری است که همگان بایستی با اتصاف به تقوی جمعی مانع از هزینه کردن عظمت این مجالس برای تامین منافع جزئی عده ای از سیاسیون باشند که برای ان مجالس صرفا اهمیتی از جنس سیاسی قائل اند ولاغیر.
یادداشت//محسن رضازاده